Το opbo studio συνεργάζεται με τη Δαγκάνα για μια διήμερη προβολή σύγχρονου Βραζιλιάνικου σινεμά.
Η Δαγκάνα ξεκινά έναν καινούργιο κινηματογραφικό κύκλο, αυτή τη φορά στον Πειραιά, στον φιλόξενο χώρο του opbo studio με ένα διήμερο θερινών προβολών αφιερωμένο στον σύγχρονο βραζιλιάνικο κινηματογράφο εξερευνώντας τις κοινές ανθρωπολογικές αναφορές που ορίζουν την κοινωνική ταυτότητα του μέσου ανθρώπου σήμερα.
Στο πνεύμα αυτό, θα προβληθούν δύο ταινίες την Κυριακή 18/6 και τη Δευτέρα 19/6 στις 20:30.
Κυριακή 18/6: Marte Um - Gabriel Martins, 2022
Δευτέρα 19/6: Fogaréu - Flávia Neves, 2022
ΕΙΣΟΔΟΣ ΔΩΡΕΑΝ
Λίγα λόγια για το κινηματογραφικό διήμερο στο opbo studio Το opbo studio
Τα τελευταία 20 χρόνια, ο βραζιλιάνικος κινηματογράφος ζει μια μεγάλη άνθηση, που όμοιά της είχε να εμφανιστεί από την περίοδο του θρυλικού Cinema Novo, όταν σκηνοθέτες όπως οι πρωτοπόροι Nelson Pereira dos Santos και Glauber Rocha συστήνονταν στην παγκόσμια κινηματογραφική κοινότητα με πρωτότυπες ταινίες έντονου κοινωνικο-πολιτικού περιεχομένου γεμάτες από καινοτομία στα κινηματογραφικά μέσα δημιουργώντας μια φρέσκια γραφή εδραιώνοντας τον βραζιλιάνικο κινηματογράφο στο παγκόσμιο στερέωμα.
Παγιδευμένος από αδιάκοπα κύματα πολιτικών και οικονομικών αλλαγών, ο βραζιλιάνικος κινηματογράφος δεν ήταν ποτέ σταθερός καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής του, μπαίνοντας συνεχώς σε καθοδικές σπείρες που θα σώζονταν την τελευταία στιγμή κάθε φορά. Η πιο πρόσφατη διάσωση φαίνεται να βάζει τον βραζιλιάνικο κινηματογράφο οριστικά στον δρόμο της διεθνούς αναγνώρισης.
Δικτατορία ή δημοκρατία, στρατιωτική χούντα ή κοινοβουλευτισμός, καμία από αυτές τις καταστάσεις δεν φαινόταν να επηρεάζει δραματικά τη νέα πραγματικότητα ότι ο βραζιλιάνικος κινηματογράφος εξελίσσεται παρά τις παλινδρομήσεις από το περιβάλλον του.
Η εγγενής αδυναμία του δημιουργικού του δυναμικού το τοποθετεί επίσης σε μια λεπτή θέση απέναντι στην εισβολή των βορειοαμερικανικών υπερπαραγωγών που πλημμυρίζουν τον κινηματογραφικό κόσμο με ένα υπερβολικά απλουστευμένο όραμα ύπαρξης. Αυτή η αδυναμία, ωστόσο, φαίνεται να έχει ξεθωριάσει εδώ και δεκαπέντε χρόνια, χάρη στην άφιξη στη διεθνή σκηνή οραματιστών Βραζιλιάνων κινηματογραφιστών που τολμούν να ξεδιπλώσουν τα προβλήματα της χώρας τους και παράγουν δυνατά και καλοφτιαγμένα έργα. Αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να πάρουν τα εύσημα για την επιβίωση του βραζιλιάνικου κινηματογράφου.
Η αλλαγή του αιώνα σηματοδότησε οριστικά την ανάσταση του βραζιλιάνικου κινηματογράφου με την "Πόλη του Θεού" (Cidade de Deus) των Fernando Meirelles και Katia Lung. Κυκλοφόρησε το 2002, αυτή η εξαιρετικά σκληρή αλλά όμορφα σκηνοθετημένη ταινία αποκαλύπτοντας στον κόσμο την άθλια πραγματικότητα των παιδικών συμμοριών στις φαβέλες του Ρίο τη δεκαετία του εβδομήντα. Άψογα κινηματογραφημένη, η ταινία προτάθηκε για όσκαρ. Μια δίκαιη εκδίκηση για μια κινηματογραφική κουλτούρα που πολύ συχνά ασφυκτιά από τον γίγαντα του Χόλιγουντ.
Αυτό το θέμα της καταγγελίας της υπερ-βίας στις φτωχογειτονιές των μεγαλουπόλεων της Βραζιλίας πρωτοσημειώνεται το 2007 από τον José Padilha με την ταινία "Elite Squad". Η βασική διαφορά ήταν ότι ο σκηνοθέτης εστίασε κυρίως στην προσπάθεια να περιγράψει τις σκληρές συνθήκες εργασίας της αστυνομίας, μεταξύ του επικείμενου κινδύνου των υπερβολικά οπλισμένων συμμοριών και της ενδημικής διαφθοράς σε όλες τις λειτουργίες της διοίκησης.
Τα στοιχεία και τα στατιστικά στοιχεία στο τέλος της χιλιετίας δείχνουν ξεκάθαρα μια βελτίωση στην παραγωγή ταινιών και την αποδοχή στις κινηματογραφικές αίθουσες. Σε δέκα χρόνια, ο αριθμός των θεατών τριπλασιάστηκε και άρχισαν να εμφανίζονται τακτικά νέοι σκηνοθέτες, όπως ο Daniel Filho του οποίου η ταινία, "Se Eu Fosse Você 2" το 2009, ήταν η μεγαλύτερη εθνική επιτυχία για βραζιλιάνικη ταινία με εκατομμύρια κομμένα εισιτήρια στο εσωτερικό της χώρας.
Πιο πρόσφατα, η ταινία "Aquarius" του Kleber Mendonça Filho προβλήθηκε όχι μόνο στις Κάννες, αλλά και στη χώρα καταγωγής του, όπου η θερμή υποδοχή έχει ξεπεράσει τα στενά κινηματογραφικά όρια. Η νέα γενιά των κινηματογραφικών δημιουργών στη Βραζιλία με όλα τα της τα "αστέρια", όπως ο Kleber Mendonça Filho, o Lírio Ferreira, o Gabriel Mascaro, η Maya Da-Rin και πολλοί άλλοι έχουν ξαναβάλει στον παγκόσμιο κινηματογραφικό χάρτη τη Βραζιλία με πολύ πειστικό τρόπο.
Δραστήριος, αφοσιωμένος και απαιτητικός, ο βραζιλιάνικος κινηματογράφος εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται από κοινωνιολογική κριτική μέσα από δυναμική καθοδήγηση στη σκηνοθεσία και την αφήγηση, πάντα με όμορφες φωτεινές στιγμές ακόμα κι αν το θέμα του προκαλεί. Παραμένει γοητευτικός και μυστηριώδης και δικαιούται με το σπαθί του μια νέα εξερεύνηση.
